SMALL KIDS, THOSE EYES

ఆధునిక పాశ్చాత్య కవిత్వంలో రిల్క ఈ విద్యలో పండితుడు. ఆయన ఒక భావనని ఒక నైరూప్యశిల్పంస్థాయికి తీసుకుపోతాడు. అప్పటికి నేను రిల్కని చదవకపోయినప్పటికీ, ఈ కవిత ఆ స్థాయి కవిత అని అనుకుంటున్నాను. ఇది పసిపిల్లల మీద రాసింది కాదు, వాళ్ళు వాళ్ళ అమ్మకోసం వేచి ఉండటం మీదా రాసింది కాదు, ఆ తల్లి యుద్ధమైదానాల్లోకి వెతుక్కుంటూవెళ్ళిపోయిన వీరుడి మీద రాసిందీ కాదు. ఇది ఆ కళ్ళ మీద రాసింది. ‘ఆమె ఉన్నత వక్షం మీద అలవోకగా జారిన జడపాయల్ని తాకుతూండగా’ ఆమె చూసిన చూపుల కళ్ళ గురించి రాసింది.

 

ఈ కవితతో ‘ఒంటరిచేల మధ్య ఒక్కత్తే మన అమ్మ ‘ పుస్తకం పక్కన పెడుతున్నాను.

 

ఆమె ఉన్నత వక్షం మీంచి అలవోకగా జారిన

జడపాయల్ని తాకుతుండగా

పురాతనమైన పిలుపు ఏదో తాకింది వేళ్ళని.

 

ఆ కళ్ళకేసి చూసాను.

అమాయికమైన పసిపాపలు

ఇంటిగడప చెంతనే

తల్లికోసం కాచుకున్నట్టు వున్నాయవి.

 

అశ్వాన్నెక్కి యుద్ధం వైపుగా

మైదానాల్లోకి సాగిపోయిన

ఏ వీరుడి కోసం

వెతుక్కుంటూ పోయిందామె?

 

అన్ని తెరలూ దింపెయ్యి.

ఆ చీకట్లో

ఒకే ఒక్క దీపాన్ని వెలిగించి

వెతుకులాడు.

 

పసిపిల్లలు ఆ కళ్ళు

దిగులుగా ఎదురుచూస్తూనే వున్నాయి.

 

1991

 

As I caressed her long hair,

Spread over her ripe breasts,

My fingers felt an ancient call.

 

When I saw those eyes,

They looked like small kids

Waiting for their mother.

 

Where did she go?

Where did her eyes go

Following her hero on a steed

On a battlefield?

 

Close all the curtains.

Grope in the darkness

With only a small lamp in hand.

 

Still waiting are the small kids,

A pair of forlorn eyes.