నా కుటీరం

పుట్టడం నిజంగానే ఒక సంతోషం. కానీ మనకి అప్పుడు తెలీదు, ఈ లోకంలోకి పుడుతున్నామనీ, ఈ పుట్టుకద్వారా ఏవో కొత్త సంతోషాలకు అర్హులం కాబోతున్నామనీ. కాని ఏదో ఒక పాశం నుంచి బయటపడతాం చూడు, జన్మ అంటే అది. విడివడటమే నిజమైన పుట్టుక అని నిశ్చయంగా తెలిసే క్షణాలు అవి.

జీవితపు ప్రతి మలుపులోనూ ప్రతి వర్షాకాలంలోనూ అటువంటి వర్షం ఒకటేనా సాక్షాత్కరిస్తుంది. వర్షం మామూలుగా ఏదో ఎడబాటుని, లోటుని, ఏదో ప్రతీక్షని గుర్తుచేసే అనుభవం. కాని ఆ ఒక వర్షం ఉంటుందే, ఒక మహావర్షం, అది నిన్ను నిలువెల్లా ప్రక్షాళితం చేసి వెళ్ళిపోతుంది. నిన్ను పూర్తిగా కడిగేస్తుంది, నీ మాలిన్యాల్ని, నీ ప్రలోభాల్ని ఊడ్చేస్తుంది.

స్వస్థత (స్వ+స్థ) అంటే నీలో నువ్వు ఉండడం. నీకు నువ్వుగా ఉండడం. నీలోంచి నువ్వుతప్పిపోవటమే అనారోగ్యం.  తిరిగి ఎవరైనా నిన్ను నీకు అప్పగిస్తే, నీలో శకలాలుగా విడిపోతున్న భావోద్వేగాలను ఒకచోటకు చేర్చి నిన్ను మళ్లా సమగ్రంగా నిలబెట్టగలిగితే అంతకు మించిన చికిత్స మరొకటి లేదు.