నిజంగా అలాంటి వ్రతం ఒకటి మనం పాటించగలిగితే! నెలరోజులు కాదు, కనీసం ఇరవైనాలుగ్గంటల పాటు! పరుషవాక్కు లేని ప్రపంచంలో నెలకు నాలుగు వానలు తప్పకుండా పడతాయన్న నమ్మకమైతే నాకుంది. ఆ నమ్మకానికి చేరుకున్నాక రాసిందే ఈ కవిత.
పునర్యానం-54
నీ యశఃకాయం మీద దాడి చేస్తున్నవాడు కోరుకునేది ఇదే. వాడి మాటలకి నువ్వు కలతచెందాలి. అప్పుడు నువ్వు ఆ అత్యాచారంలో ఒక భాగస్వామిగా మారతావన్నమాట. అలాకాక, నువ్వు ఆ నిందని ఇగ్నోర్ చెయ్యగలిగావా, ఆ అత్యాచారం అత్యాచారంగా పరిణమించకుండానే సమసిపోతుంది.
పునర్యానం-53
సమాజంలోనూ, మనిషిలోనూ సంభవిస్తున్న విధ్వంసాన్ని, అమానవీకరణని కవితలుగా రాయాలి తప్ప తూనీగలమీదా, సీతాకోకచిలుకలమీదా కాదని వాళ్ళు నాతో వాదించేరు. నాకు ఏమి జవాబు చెప్పాలో తెలియలేదు. కాని నాకు మరొక, మరొక సందర్భంలో కవిత పలకడం లేదే, నేనేం చెయ్యను?