మా అమ్మాయి అమృతను చూసినప్పుడల్లా హువా ములాన్ గుర్తొస్తుంది. తన తండ్రి కష్టపడకూడదని తానే స్వయంగా బరువుబాధ్యతలు నెత్తికెత్తుకున్న ప్రతి ఒక్క వనితలోనూ ములాన్ గోచరిస్తుంది.
హువా ములాన్
వెళ్ళిపోతున్న వసంతం
పొద్దున్నే ఇంకా తెల్లవారకుండానే కోకిల ఒకటే గీపెడుతూ ఉంది. ఆ పిలుపు భరించడం కష్టంగా అనిపించింది. ఆ పిలుపులో ఏదో దిగులు, ఆపుకోలేని ఆత్రుత ఉన్నాయి. కాని లేవబుద్ధి కాలేదు. నాకు తెలుస్తూనే ఉంది, కోకిల దేనికి అంతలా తన నెత్తీ నోరూ మొత్తుకుంటోందో.
యుగయుగాల చీనా కవిత-24
కాలంలో వస్తున్న మార్పుని అందరికన్నా ముందు చిత్రకారుడు, ఆ తర్వాత సంగీతకారుడూ, ఆ తర్వాత కవీ పట్టుకుంటారు. తాత్వికుడూ, సోషియాలజిస్టూ, కాలమిస్టూ ఆ తర్వాతే దాన్ని అర్థం చేసుకోడానికి ప్రయత్నిస్తారు. ఒకవేళ ఆ కవి శబ్దవర్ణచ్ఛాయలతో కవిత్వం పలికేవాడూ, ఆ కవితలో ఆ భాషకే సొంతమైన స్వరాల్నీ, ధ్వనుల్నీ పట్టుకోగలిగేవాడూ అయితే, ఇంక చెప్పవలసిందేముంది!