జీవితంలోని క్షణభంగురత్వాన్ని రాలుతున్న పూలు స్ఫురింపచేసినంతగా మరే దృశ్యమూ స్ఫురింపచెయ్యలేదనుకుంటాను. కాని చిత్రమేమింటంటే, ఈ దృశ్యం వైరాగ్యాన్ని మేల్కొల్పదు. అంతకన్నా కూడా జీవితం పట్ల మరింత ఇష్టాన్నే పెంచుతుంది
స్టీలూ, పూలూ
ఈ రోజు కాకినాడలో ఇస్మాయిల్ మిత్రులంతా కలుసుకుంటారు. ఆయన్ని తలుచుకుంటారు. ఆయన పేరు మీద ఈ ఏడాది యాకూబ్ రాసిన కవిత్వాన్ని గౌరవించుకుని దానిమీద కూడా మాట్లాడుకుంటారు. నేనూ అక్కడుండాలి, కానీ వెళ్ళలేకపోయాను. అయినా కూడా, వాళ్ళ మాటల్లో, నలుగురూ కూచుని నవ్వుకునే ఆ వేళల్లో నేను కూడా ఉన్నాను.
మండూకసూక్తం
జ్వరం తగ్గింది గానీ, నీరసం. బయట అకాశమంతా ఆవరించిన శ్రావణమేఘాలు. కనుచూపుమేరంతా నేలనీ, నింగినీ కలిపి ఏకవస్త్రంగా కుట్టిపెట్టిన ముసురు. రాత్రవగానే నా కిటికీపక్క వానచినుకులసవ్వడి. ఇప్పుడేదో వినవలసిన చప్పుడొకటి మిగిలిపోయింది. ఏమిటది?