ఇప్పుడు ఆ రిపబ్లిక్కులు సోవియేటు రష్యానుంచి విడిపోయి స్వతంత్ర దేశాలుగా ఏర్పడ్డా, ఆ రోజుల్లో ఆ రచయితలు సృష్టించిన సాహిత్యాలు మాత్రం, మానవ జాతి చరిత్రలోని ఒక ఉజ్జ్వల భర్మయుగాన్ని గుర్తుచేస్తూ శాశ్వతంగా మిగిలిపోయేయి. అటువంటి రచనల్లో, ‘కొండగాలీ, కొత్త జీవితం, ఆర్మీనియన్ కథలు’ (1979) ఒకటి.
నన్ను వెన్నాడే కథలు-16
ఒక చారిత్రిక సంఘటనని కథగా రాయాలంటే ఈ కథ ఒక నమూనా అని నాకు గుర్తుండిపోయింది. ఇప్పుడు నలభయ్యేళ్ళ తర్వాత, బంగారు రామాచారి పుణ్యమా అని, '23 హిందీ కథలు' మళ్ళా నా చేతుల్లోకి వచ్చాక, మళ్ళా ఈ కథ చదివాను. సందేహం లేదు, ఇది మణిపూస.
అంటున్నాడు తుకా-19
నా ఫిర్యాదులు ఎవరికి చెప్పుకోను? ఈ కటకట ఎప్పుడు ముగిసిపోతుంది? నేను చేజేతులా తగిలించుకున్న ఉచ్చు దీన్నుంచి నన్ను బయటపడేసేదెవరు?
