ఇప్పుడు ఈ కవిత మళ్ళా చూసేక నా మనసుకి మరీ అగమ్యంగా ఉంది. ఈ కవిత రాసినామే, ఇలా మనల్ని వదిలిపెట్టి వెళ్ళిపోయినామే ఒక్కరేనా?
మనసు చాలా బ్లాంక్ గా ఉంది
కవికోకిల
కవులు పుట్టవచ్చు. కళాకారులు పుట్టవచ్చు. కానీ తన హృదయాన్నీ, రసననీ, మొత్తం జీవితాన్నీ పద్యానికి పల్లకిగా మార్చుకుని వూరేగించగలవాళ్ళు మాత్రం ఇక ముందు తరాల్లో పుడతారనుకోను. నాకు తెలిసి ఆ పద్య గంధర్వుల్లో చివరివాడు కవితాప్రసాద్.
శ్రీ లక్ష్మణమూర్తి
శ్రీ లక్ష్మణమూర్తిగారు ఇటీవల స్వర్గస్థులయ్యారన్న వార్త చాలా ఆలస్యంగా తెలిసింది. ఆయన్ని నేను ఒకే ఒక్కసారి కలుసుకున్నాను, అది కూడా ఇరవయ్యేళ్ళ కిందట. కానీ ఆ ఒక్క సమావేశమే ఆయనతో ఒక జీవితకాలం గుర్తుపెట్టుకునే సాహిత్యానుభవాన్నిచ్చింది. ఆ విశేషాలు అప్పట్లో తెలుగు ఇండియా టుడే లో 'సాలోచన' లో పంచుకున్నాను. ఆ తర్వాత ఆ వ్యాసం 'సోమయ్యకు నచ్చిన వ్యాసాలు' పుస్తకంలో పొందుపరిచాను. ఇప్పుడు ఆయనకు నివాళిగా ఆ వ్యాసాన్నిక్కడ మరోమారు మీతో పంచుకుంటున్నాను.