వాల్ట్ విట్మన్ ‘ఆత్మోత్సవ గీతం’ (2025) పైన చేస్తూ వస్తున్న ప్రసంగాల్లో ఇది ఏడవ ప్రసంగం. ఈ రోజు ఆ గీతంలోని 35 వ సర్గనుండి 42 వ సర్గదాకా పరిచయం చేసాను. ఆ ప్రసంగాన్ని ఇక్కడ వినవచ్చు.
Featured image courtesy: Photography by Average GUY via pexels.com
12-12-2025
(Another long comment alert! 😊)
Sir, another absolutely wonderful talk as we get closer to completing this series on Whitman’s ‘Song of Myself’
“వాళ్లల్లో ఒక్కరు కూడా ముప్ఫై ఏళ్లకి మించిన వయస్కులు కారు
…వరుసగా నుంచోబెట్టి ఊచకోత కోసేసారు”
412 మంది యువకుల ఊచకోత కథ this is a heart-wrenching incident but Whitman,
“అతి తక్కువ మాటలతో, గొంతు పెగుల్చుకుని, తనని తాను అదుపు చేసుకుంటూ చెప్పడానికి ప్రయత్నించాడు” అన్నారు.
ఈ తటస్థతను మీరు మహాభారతంలోని, ముఖ్యంగా వంచన పరాకాష్టకు చేరిన ద్రోణ పర్వంతో పోల్చడం ,గురువే సేనాపతిగా మారి మోసపూరిత యుద్ధాన్ని నడిపిన విధాన్ని వ్యాసుడు కూడా తటస్థుడిగానే వర్ణించాడు, ఎవరి పక్షమూ వహించలేదు అన్నారు.
You explained how poets are witnesses to their times and not judgemental; they leave it to the readers to decide what they take away.
Sir, you said Western canon (Iliad, Odyssey) focused on wars and survival stories, while భారతీయ సాహిత్యం highlights అన్నదమ్ముల గొడవలు (be it మహాభారతం, Indo-Pak, ఆంధ్ర-తెలంగాణ).
This is an interesting observation, sir.
You said this poem in 36th sarga reads like montage shots or a screenplay, and Whitman paints indigestible, uncomfortable, haunting images of the chaos of war.
Although Whitman wrote this poem before the Civil War, he captures the psychological impacts of war on mankind.
Ed Folsom rightly said, “Any war is a war of amputation.”
You mentioned that by 37th sarga Whitman’s energies and courage have drained; this is the absolute lowest point.
He says “నాకు దెయ్యం పట్టినట్లుంది” feeling isolated, ashamed, repentant.
You mentioned Ed Folsom’s remark that if the poem ended here, it would have remained one of the most tragic poems ever written.
You explained kenosis where, Whitman carries the burden of everyone’s pain, like Christ did.
Reading this sarga felt heavy in the heart and depressing.
And then, in the moment of resurrection, these lines are extraordinary, sir:
“అపారమైన బలం పుంజుకుని ముందడుగు వేస్తున్నాను, సాధారణ యాత్రలో ఒకడిగా నడక మొదలుపెడుతున్నాను.”
Ed Folsom emphasizes that this is not celebrating one particular moment of resurrection, but
“the resurrection of an entire new body of a democratic Christ.”
You explained the historical context of Whitman’s time : Frontier(westward expansion and innovation) and Backwoods (still living under European standards).
Whitman upon resurrection, reaches out to “విద్యార్థులు”, the next generation, aspiring to create a new human that is “స్నేహశీలి, సౌజన్యశీలి, దువ్వుకోని జుట్టు, పసినవ్వు, బోళాతనం”.
You beautifully connected this with Tagore’s idea of “మానవుడు అనంతుడూ, నిత్య నూతనుడూ”.
41st sarga, as you rightly said, is an అవధూత గీతం, an the ultimate message of syncretism:
“ఈ విశ్వాన్ని చిల్లరవేళ్లకి పాడుకునేవాళ్లని పక్కకి నెట్టేస్తూ,
యెహోవా,
జ్యూస్ పుత్రుడు,
ఒసిరిస్,
ఇసిస్,
బేలస్,
బ్రహ్మ…
తో సహా ప్రతి ఒక్క దేవతతో,
లేశమాత్రం ఎక్కువ తక్కువ చేయకుండా,
ఆ దేవతలంతా సజీవులేనని,
నా లోపలి ఖాళీలను పూరించుకోవడానికి వాటిని నమ్ముతూ…”
“పురుగుని, పశువుని కూడా మనం పూజించవలసినంతగా పూజించనే లేదు.”
Each word in this sarga reflects universality and depth of Whitman’s vision. Again connecting to our Rushis’ vision of Virat Swaroopam.
You mentioned that Harold Bloom writes in his essay “Walt Whitman as Center of the American Canon 1994:
“America’s new religion is democracy, America’s new messiah is Whitman, and America’s gospel is Song of Myself”
This was a great recognition of Whitman’s place in American literature!!
Grateful for another superb session, sir!! 🙏🏽
హృదయపూర్వక ధన్యవాదాలు మాధవీ! నేను మాట్లాడిన ప్రతి ఒక్క మాట మీరు మళ్ళా ఎత్తి చెప్తుంటే నాకే చాలా ఉత్తేజ కారకంగా ఉంది.