జీవితపు వాకిట్లో చీకటి ముసురుకున్నప్పుడు, లేదా పైన నల్లటి దిగులు మబ్బు కమ్మినప్పుడు, తెలియని శూన్యమేదో చుట్టుముట్టినప్పుడు, రూమీనుంచి ఒక్క వాక్యం తెరిచినా, ఒక పూలబండి మనపక్కనుంచి వెళ్ళినట్టు, సాయంకాలం వీథిదీపాలన్నీ ఒక్కసారి వెలిగినట్టు, ఎండాకాలపు చివరిదినాంతాన ఋతుపవనమేఘం ఆకాశం మీద ప్రత్యక్షమయినట్టు ఉంటుంది.
నువ్వింకా ప్రజలకి బాకీ పడి ఉన్నావు
కవికీ పండితుడికీ మధ్య ఒక పచ్చికబయలు ఉంది. పండితుడు దాన్ని దాటాడా వివేకి అవుతాడు. కవి దాటాడా, ప్రవక్త అవుతాడు.
ప్రేమగాయపు మరక
'ఉల్టీ హో గయీఁ సబ్ తద్బీరేఁ’ అంటో ఆలపించిన మీర్ గజల్. శరాన్ని బయటకు లాగవచ్చుగాని, గాయం మిగిల్చిన మరక అట్లానే ఉండిపోతుంది. అట్లాంటి ప్రేమగాయపు మరకలాంటి ఈ గీతం.