మా అమ్మాయి అమృతను చూసినప్పుడల్లా హువా ములాన్ గుర్తొస్తుంది. తన తండ్రి కష్టపడకూడదని తానే స్వయంగా బరువుబాధ్యతలు నెత్తికెత్తుకున్న ప్రతి ఒక్క వనితలోనూ ములాన్ గోచరిస్తుంది.
వెళ్ళిపోతున్న వసంతం
పొద్దున్నే ఇంకా తెల్లవారకుండానే కోకిల ఒకటే గీపెడుతూ ఉంది. ఆ పిలుపు భరించడం కష్టంగా అనిపించింది. ఆ పిలుపులో ఏదో దిగులు, ఆపుకోలేని ఆత్రుత ఉన్నాయి. కాని లేవబుద్ధి కాలేదు. నాకు తెలుస్తూనే ఉంది, కోకిల దేనికి అంతలా తన నెత్తీ నోరూ మొత్తుకుంటోందో.
ఈ పుస్తకం ఒక దీపం
ఇటువంటి పరిస్థితులే ఈ రోజు మన చుట్టూతా కూడా ఉన్నాయనీ, లేనిదల్లా కన్ ఫ్యూషియస్ లాంటి వివేకి, దయార్ద్రహృదయుడే అని మనం గ్రహించగలుగుతాం.