chinaveerabhadrudu.in
దేవాలయంలోంచి బయటికి వచ్చేటప్పటికి సంధ్యాకాశంలో నెలవంక కనిపిస్తున్నాడు. ఆయనకు దగ్గరగా శుక్రతార. నెలవంక కనబడే సాయంసంధ్యాగగనాన్ని చూస్తే శివసందర్శనమైనట్టే అని మా మాష్టారు గుర్తొచ్చింది. ఆ మహాశివాలయ ప్రాగణంలో అటు ఆకాశమూ,ఇటు నేలా కూడా పూర్తిగా శివమయమైపోయాయి.
ఆ క్షణం నుంచి ఇప్పటిదాకా కూడా ఆ అనుభూతి నన్ను వెన్నంటే ఉంది. దేవాలయాల్లో కప్పే శేషవస్త్రంలాగా, ఆయన మా అమ్మ కూడా అయి నన్ను దగ్గరగా తీసుకున్న ఒక అనిర్వచనీయమైన అనుభూతి.
అక్కడ అడుగుపెడుతూనే ముందు స్ఫురించిన మాట, ఆమె దేవతగా మారిన కవయిత్రి అని. నేను కూడా కవినే కదా! కాని నేనెందుకు ఇంకా మనిషిగానే మిగిలిపోయాను? ఎంత ప్రయత్నించినా ఏదో ఒక వేళ దానవుణ్ణి కాకుండా ఉండలేకపోతున్నాను?